Die dat ons almal nog op hok sit en elkeen die besluit moet neem of hy soveel as moontlik varkies in sy kraal wil hê, of almal in gelid wil laat marsjeer, is ek een van die wat maar die hekkie oopgemaak het dat almal net die vlaktes in moet hardloop en vry wees. Aanvanklik…
Ons raak weer klein
Ek sal nou nie myself kroon as ʼn dapper muis nie. Ek was van kleins af bang vir enige ding wat bietjie bo my vuurmaakplek lyk. Ek onthou een van die eerste dinge wat vir my vreesaanjaend gelyk het, was die duikplank tydens swemlesse. Die kinders wat net wil leer oorleef in die water het…
‘n Kantnota vir my seuns
Die jaar is besig om sy laaste paar asems uit te blaas en dit kom veral voor in ʼn onverwagse hittevlaag, hande wat nie weet waar om te vat en te los nie en ʼn kop wat draai en saggies begin slapies aftel vir Kersfees. Dit is mos sosiaal aanvaarbaar om ʼn mens se Kersboom…
Drie slapies
Daar is nie tyd nie. Daar is mos nooit tyd nie. In hierdie daar-is-nie-tyd-nie ingestelde dag moet daar gepak word. Dié keer net vir myself. Ek kry eers tyd om dit te doen nadat die huis rustig is en daar na al drie manne se behoeftes omgesien is. Teen 23:30 staan my tas reg. Môreoggend…
My dankie
Geen dag is net ʼn gewone dag nie en vandag was ook nie ʼn uitsondering nie. Met die opstaanslag mag die hele aksie van pap maak, kosblik pak en Covid-briefie regsit so bietjie voel soos iets wat vooraf geprogrammeer is, maar soos die res van die dag uitspeel, kom die dinge wat net eie is…
Dra dominees pajamas
Mense is net mense. Of hulle nou dink hulle is belangriker as ander, of hulle dien of nie. Ons almal is net mense. Ons val. Ons kry seer. Ons staan op. Ons lag. Ons onthou. Ons verlang. Ons droom. En om die heel beste uit hierdie tyd op aarde te neem, is om in dankbaarheid…
Die sewende dag
So op die vooraand van die nuwe week wat voor my lê, dink ek sommer terug aan die bedrywige week wat agter my lê. Dit was net sewe dae, nie veel in vergelyking met ʼn maand of selfs ʼn jaar nie. Die oomblikke wat nie deel vorm van mooi herinnering en in my onthou-blik hoort…
‘n Ode aan my krukke
Ek het bitter min chroniese klakouse in my lewe, ek kan net soveel keer simpatiseer met dieselfde ding tot ek later begin wonder na ʼn paar jaar, wanneer gaan Sus nou iets aan haar saligheid begin doen. As dit makliker is om heeltyd in sirkels in die sop te dryf, wil sy seker nie uit…
Tyd om oor te gee
Op die oog af lyk ek dalk of ek geen beheer het nie, maar ek het tot ʼn mate en dit laat voel my veilig. Vreemd dat grootmense ook die behoefte het om geborge en veilig te voel, maar dis maar soos my kop werk. Om lysies te maak gee struktuur, struktuur is die boustene…
Wat van môre?
Toe ek in 2013 gehoor het ons verwag ʼn seuntjie, het ek en Abrie albei aangeneem dit gaan ʼn rowwe affêre wees. Vuil rugbytruie, vuil gesigte, klomp seuntjies wat kom speel en mekaar beetkry op die gras en kragte meet. Ons is nie juis sportief nie en het maar besluit as die kind in sport…
‘n Haas, ‘n kat en Ben
Ek het Sondagaand voor badtyd so gewens vir ʼn rukkie stilte. Ek wou myself in die middel van die chaos toemaak in ʼn kokon en net onsigbaar wees. Die geluide en vrae het my tenk vir die dag vol gemaak en ek sit en hou die tyd dop om die rawe te gaan bad. Ben…
Die volgende dag
As kind, as my ma-hulle gou iewers gaan kuier het, en ek wou nie saam nie, het ek later eintlik so bietjie spyt begin kry. Ek het snaakse geluide begin hoor en my die gruwelikste goed begin verbeel. Alhoewel dit veilig was en die kombuisdeur altyd oop gestaan het, was ek vas oortuig dat iets…
